Την δεκασέλιδη ιστορία Κολοκυθοπόλεμος έχει γράψει και σχεδιάσει ο Ντον Ρόσα. Δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 1987, ενώ στην χώρα μας την είδαμε για πρώτη φορά στο ΚΟΜΙΞ 161.
Περίληψη[]
Στην Λιμνούπολη διοργανώνεται ένας διαγωνισμός κολοκυθογλυπτικής, με τον νικητή να κερδίζει ένα χρηματικό έπαθλο. Ο Ντόναλντ βάζει στόχο να κερδίσει αλλά πρέπει πρώτα να κλέψει μια κολοκύθα από τον Τζόουνς...
Υπόθεση[]
Ολόκληρη η Λιμνούπολη έχει παρασυρθεί από έναν διαγωνισμό κολοκυθογλυπτικής που έχει ξεκινήσει ο δήμος, με έπαθλο πενήντα δολάρια, όπου το καλύτερο φανάρι από κολοκύθα κερδίζει. Ο Χιούη, ο Λιούη και ο Ντιούη σκέφτονται πως ο θείος τους είναι ο καλύτερος γλύπτης της πόλης και μαζί με τις πανέμορφες κολοκύθες του γείτονα Τζόουνς μπορούν άνετα να κερδίσουν τον διαγωνισμό.
Έτσι, καταφέρνουν να συμφιλιώσουν τους δύο άσπονδους γείτονες, όμως οι έριδες σύντομα αρχίζουν, με αποτέλεσμα ο Ντόναλντ να καταστρέψει δύο κολοκύθες του Τζόουνς για εκδίκηση. Το παπί αποφασίζει πάση θυσία να προσπαθήσει να κλέψει μια κολοκύθα από τον γείτονα του, αφού ο ίδιος δεν έχει καμία και δεν υπάρχουν διαθέσιμες πλέον στην Λιμνούπολη.
Ο επιθεωρητής Ντόναλντ ελέγχει τις κολοκύθες του Τζόουνς!
Γι' αυτό μεταμφιέζεται ως επιθεωρητής της Γεωπονικής Υπηρεσίας Λιμνούπολης και επισκέπτεται τον Τζόουνς. Αφού καταστρέφει μερικές ακόμα κολοκύθες του, δήθεν για έλεγχο για την ύπαρξη παρασίτων, πάει να πάρει μια για το "εργαστήριο" του, αλλά ο Τζόουνς τον έχει πλέον καταλάβει και τον διώχνει κλοτσηδόν.
Ο Ντόναλντ επιστρέφει στο σπίτι του, όπου βλέπει πως τα ανίψια του έχουν φέρει μια κολοκύθα από το αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, ώστε να σταματήσουν οι δύο εχθροί να τσακώνονται. Το παπί χαρούμενο αρχίζει να σκαλίζει την κολοκύθα του, ώστε να κερδίσει τον διαγωνισμό. Παράλληλα, ο Τζόουνς, συνειδητοποιεί πως είναι πολύ κακός γλύπτης κι έτσι αποφασίζει να δώσει μια από τις δύο τελευταίες κολοκύθες του στον αντίζηλο του, με αντάλλαγμα μια ιδέα, την οποία θα εφαρμόσει στο έργο του.
Αποφασίζει όμως να μην του την παραδώσει απλώς, αλλά να την εκτοξεύσει κανονικά στο σπίτι του, με μια σφεντόνα. Η κολοκύθα όμως αποκτά τεράστια δύναμη, καταστρέφοντας ολόκληρη την πρόσοψη του σπιτιού του Ντόναλντ και πετώντας τον τελευταίο στην μπανιέρα του. Ο Τζόουνς τραβάει μια φωτογραφία την σαστισμένη φάτσα του Ντόναλντ και πάει να σμιλεύσει την κολοκύθα του.
Το ίδιο βράδυ, η κριτική επιτροπή του δήμου περνάει να ελέγξει τα φανάρια και αποφασίζει πως το φανάρι του Τζόουνς είναι το ομορφότερο και το πιο πρωτότυπο, όμως εκείνη την ώρα αρχίζει και συνέρχεται και ο Ντόναλντ, ο οποίος ξεκινάει να τσακώνεται με τον γείτονα του, για την μορφή της κολοκύθας.
Ο δήμαρχος όμως της πόλης αποφασίζει να δώσει τελικά το βραβείο στον Ντόναλντ, καθώς το σπίτι του, από τις εκτεταμένες ζημιές που του προκλήθηκαν, μοιάζει με φανάρι, κι έτσι κερδίζει τα πενήντα δολάρια. Στο τέλος, βλέπουμε τον Ντόναλντ εξοργισμένο, γιατί συνειδητοποιεί πόσες καταστροφές προκάλεσε στο σπίτι του για ένα τόσο μικρό έπαθλο!
Παρασκήνιο[]
Η ιστορία Κολοκυθοπόλεμος είναι η τελευταία ιστορία στην οποία ο Ντον Ρόσα χρησιμοποίησε τον καβγατζή γείτονα Τζόουνς. Συνολικά τον χρησιμοποίησε σε δύο ιστορίες, (η δεύτερη ήταν το Σαραβαλάκι, Αγάπη μου!) καθώς ο γείτονας ήταν κατάλληλος για μικρές ιστορίες αντιζηλίας με τον Ντόναλντ, τις οποίες ο Ρόσα προσπαθούσε να αποφεύγει.
Στην πέμπτη σελίδα, τρίτο καρέ, μια από τις στολές που βλέπει ο Ντόναλντ, πριν καταλήξει σε αυτή του επιθεωρητή είναι αυτή του Λαχταρμά Τουρλουτουρλού, του μπαμπούλα από την ιστορία του Καρλ Μπαρκς, Φάρσα ή Κέρασμα. Φυσικά ο Λαχταρμάς δεν είχε τελικά εμφανιστεί στην ιστορία, καθώς η σκηνή στην οποία εμφανιζόταν κόπηκε, αλλά ανάμεσα σε συλλέκτες, όπως ο Ρόσα, τα αδημοσίευτα τμήματα κυκλοφορούσαν σε φωτοτυπίες.
D.U.C.K.[]
Το γνωστό ακρωνύμιο του Ντον Ρόσα, το D.U.C.K. (Dedicated to Uncle Carl from Keno, όπου Keno είναι το μεσαίο όνομα του Ρόσα), βρίσκεται στο πρώτο καρέ της ιστορίας, στα κλαδιά ενός μικρού θάμνου που φαίνεται στο κέντρο της εικόνας.
Εξώφυλλα[]
| Προηγούμενη | Ιστορία: Κολοκυθοπόλεμος | Επόμενη | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Το Ρευστό
|
Νοέμβριος 1987 | Ωχ! Έλατο!
|