Η ιστορία Ο Σκύλος που Μιλάει είναι μια δεκασέλιδη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Καρλ Μπαρκς τον Οκτώβριο του 1952, η οποία δημοσιεύθηκε τον Μάιο του επόμενου έτους. Στην χώρα μας την είδαμε για πρώτη φορά στο ΚΟΜΙΞ 73, όπου μάλιστα είχε τον τίτλο Το Τηλεπαιχνίδι.
Περίληψη[]
Ο Ντόναλντ προσπαθεί να συμμετάσχει σε ένα τηλεπαιχνίδι για να κερδίσει μερικά εύκολα χρήματα, αλλά πρέπει πρώτα να γίνει διάσημος…
Υπόθεση[]
Ο Ντόναλντ Ντακ βλέπει στην τηλεόραση του ένα τηλεπαιχνίδι, όπου με μια γελοία ερώτηση ένας διαγωνιζόμενος κερδίζει χίλια δολλάρια, όταν τα παιδιά τον διακόπτουν για να τον ρωτήσουν εάν μπορεί να τους πάρει ένα σκυλί που μιλάει. Ο Ντόναλντ τους διώχνει λέγοντας πως δεν υπάρχουν τέτοια ζώα και συνεχίζει να παρακολουθεί την εκπομπή.
Καθώς είναι πανεύκολο να κερδίσεις λεφτά τρέχει και ο ίδιος στο τηλεοπτικό κανάλι, για να δηλώσει συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι. Ο διευθυντής όμως του απαντάει πως για να τον κάνουν δεκτό πρέπει να πρώτα να τον γράψουν οι εφημερίδες, όπως όλους τους παίκτες, που έχουν γίνει διάσημοι για κάποιο κατόρθωμα.
Ο Ντόναλντ αποφασίζει να κολυμπήσει μια μεγάλη απόσταση με ένα μακαρόνι στο ράμφος του, που θα έχει ένα γκρέηπφρουτ στην άκρη του. Τα παιδιά δέχονται να τον βοηθήσουν, με αντάλλαγμα ένα σκύλο που μιλάει, αλλά και πάλι ο θείος τους τους αποπαίρνει λέγοντας πως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Οι δημοσιογράφοι σπεύδουν στην περιοχή για να γράψουν για τον άθλο, αλλά σχεδόν αμέσως μόλις βγαίνει στην θάλασσα, το μακαρόνι του Ντόναλντ μουσκεύει και του πέφτει το γκρέηπφρουτ. Εκείνη την ώρα όμως έρχεται μια φάλαινα και τον καταπίνει, γεγονός το οποίο γίνεται πρωτοσέλιδο.
Αργότερα την ίδια μέρα ο Ντόναλντ καταφέρνει να βγει από το σώμα της φάλαινας, που έχει αρρωστήσει κι έχει εξοκείλει στην ακτή. Αμέσως τρέχει στο κανάλι και δείχνει το πρωτοσέλιδο, αλλά ο υπεύθυνος του ανακοινώνει πως δεν κατάφερε τίποτα, αφού το ίδιο ακριβώς είχε κάνει ο Ίωνας πριν καιρό.
Ο Ντόναλντ τότε αποφασίζει να φτιάξει ένα πελώριο λαζάνι, και πράγματι, οι εφημερίδες το κάνουν πρωτοσέλιδο, αλλά και πάλι δεν κερδίζει την συμμετοχή στην εκπομπή. Εν τω μεταξύ οι Χιούη, Λιούη και Ντιούη επισκέπτονται τον Κύρο και του λένε πως ο θείος τους δεν θέλει να αγοράσει τον ομιλούμενο σκύλο του, αφού δεν πιστεύει στην ύπαρξη του.
Ο Κύρος τότε αγανακτισμένος τους δίνει δωρεάν το κατοικίδιο και μαζί τους δίνει και μια εφεύρεση του, που μπορεί να μπει στο στόμα των ζώων και να τα κάνει να μιλάνε. Τα παιδιά επιστρέφουν σπίτι, όπου ο σκύλος αφήνει άναυδο τον Ντόναλντ, που μαθαίνει από τα παιδιά πως ο Κύρος έχει εφεύρει μια συσκευή που κάνει τα ζώα να έχουν φωνή.
Ο σκύλος που μιλάει παρουσιάζεται στον Ντόναλντ!
Αμέσως αρπάζει τον σκύλο και ειδοποιεί τις εφημερίδες ότι έχει ένα κατοικίδιο που μιλάει, οπότε γίνεται πρωτοσέλιδο. Τρέχει στο κανάλι, όπου γίνεται περήφανα δεκτό το αίτημα του να συμμετάσχει στο τηλεπαιχνίδι, αφού πλέον είναι διάσημος. Πριν όμως προβληθεί το τηλεπαιχνίδι γνωστοποιείται στα νέα ότι τρία μικρά παιδιά, οι Χιούη, Λιούη και Ντιούη, έχουν μια γάτα που μπορεί και να τραγουδάει, εκτός από το να μιλάει.
Ο Ντόναλντ έτσι χάνει την θέση του στο παιχνίδι, την οποία του παίρνουν τα ανιψάκια, που ετοιμάζονται το ίδιο βράδυ να αγωνιστούν για το έπαθλο των χιλίων δολαρίων. Η ερώτηση που τους τίθεται είναι πανεύκολη και ο Ντόναλντ παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την απάντηση τους. Τα παιδιά όμως απαντούν λάθος, και καταφέρνουν να χάσουν, οπότε, στο τέλος, ο Ντόναλντ δίνει την τηλεόραση του στο παλαιοπωλείο!
Παρασκήνιο[]
Στην ιστορία Ο Σκύλος που Μιλάει ο Καρλ Μπαρκς απεικονίζει την μεγάλη εισβολή της τηλεόρασης στα νοικοκυριά και ιδιαίτερα την δημοφιλία των τηλεπαιχνιδιών. Την εποχή που δημιουργήθηκε η δεκασέλιδη ιστορία η μικρή οθόνη αποτελούσε ένα τεχνολογικό επίτευγμα που είχε μόλις αρχίσει να εισδύει μαζικά στα σπίτια των αναγνωστών του, αντικαθιστώντας το ραδιόφωνο.
Επίσης, στο πρωτότυπο, ο διαγωνιζόμενος στην πρώτη σελίδα της ιστορίας απαντά πως οι πολιτείες των Η.Π.Α. είναι 48 κι όχι πενήντα, καθώς η Αλάσκα και η Χαβάη ενώθηκαν με την Αμερική το 1959. Μπορεί επομένως η ιστορία να χρονολογηθεί αδρά, παραπέμποντας σε μια εποχή που η τηλεόραση ξεκίνησε να αποτελεί το μεγαλύτερο μέσο ψυχαγωγίας των πολιτών.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο σκύλος που μιλάει μοιάζει έντονα με τον γνωστό Ντρούπυ, αφού έχουν παρόμοια θλιμμένη μουσούδα και την ίδια βαρεμάρα. Ο ίδιος ο Μπαρκς είχε δημιουργήσει δύο ιστορίες με τον Ντρούπυ, επομένως ήξερε πώς να τον σχεδιάσει. Το κατοικίδιο θα εμφανιστεί επίσης στην ιστορία Εφιάλτης στην Λιμνούπολη, του Μάρκο Ρότα, που δημοσιεύθηκε στην Ελλάδα στο ΚΟΜΙΞ 244.
Εξώφυλλα[]
