Η ιστορία Ο Ατσίδας του Παναμά είναι μια πολυσέλιδη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Ντον Ρόσα η οποία δημοσιεύθηκε το 2001. Στην χώρα μας την είδαμε για πρώτη φορά στο ΚΟΜΙΞ 181, ενώ αποτελεί ένα από τα Χαμένα Επεισόδια του Βίου και της Πολιτείας του Σκρουτζ Μακ Ντακ, μιας μεγάλης σειράς που αφηγείται την ζωή του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου.
Περίληψη
Ο νεαρός Σκρουτζ εμποδίζει την διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά και ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούσβελτ έρχεται να τον διώξει προκειμένου να μην ξεσπάσει πραξικόπημα στο νεοσύστατο κράτος του Παναμά…
Υπόθεση
Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ έχει ανοίξει και πάλι το κουτί με τα ενθύμια του, μέσα στο οποίο τα ανιψάκια βρίσκουν μια σακούλα με ένα αντικείμενο που δεν περίμεναν να έχει ποτέ ο θείος τους. Ο κροίσος τους λέει πως το έχει κρατήσει για να του θυμίζει την μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής του, από τα νιάτα του, την εποχή που ήταν στον νεοσύστατο τότε Παναμά.
Ο πρόεδρος Ρούσβελτ συναντά τον στρατηγό Εστεμπάν.
Έψαχνε εκεί για χρυσάφι, κι έχοντας δεχτεί μια μεγάλη άρνηση από τους τοπικούς Ινδιάνους να τον βοηθήσουν έψαχνε ο ίδιος για το πολύτιμο μέταλλο, σε έναν λόφο που του άνηκε. Εκεί κοντά βρίσκονταν ένα από τα μεγαλύτερα εργοτάξια της ιστορίας, αυτό που άνοιγε την διώρυγα του Παναμά. Την εξέλιξη της είχε έρθει να παρακολουθήσει ο ίδιος ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Θεόδωρος Ρούσβελτ.
Ο Ρούσβελτ πληροφορεί τον μηχανικό του έργου Τζων Φρανκ Στήβενς πως πρέπει να έχει τα μάτια του ανοιχτά για τον Παναμέζο στρατηγό Εστεμπάν, που θέλει να κατακλύσει με τα στρατεύματα του την χώρα, να αποκτήσει τον έλεγχο της διώρυγας κι έτσι να γίνει ένας από τους πιο ισχυρούς δικτάτορες του κόσμου. Αυτό που ψάχνει είναι μια αφορμή και εκεί έγκειται ο λόγος που κλήθηκε ο πρόεδρος στον Παναμά.
Τον πληροφορούν πως ένας χρυσοθήρας έχει στην κατοχή του έναν λόφο που είναι ακριβώς στην πορεία της διώρυγας και τον οποίο δεν μπορούν να προσπελάσουν. Ο Ρούσβελτ πηγαίνει να χειριστεί ο ίδιος το θέμα και συναντάει έκπληκτος τον Σκρουτζ, τον οποίο φυσικά γνωρίζει. Ο Σκρουτζ του δείχνει πως οι Γάλλοι, που προηγουμένως είχαν αποπειραθεί ανεπιτυχώς να φτιάξουν οι ίδιοι την διώρυγα, πριν την παραχωρήσουν στους Αμερικάνους, του έχουν εκχωρήσει την κυριότητα του λόφου.
Ο Ρούσβελτ καλεί τον μεγιστάνα για συμβούλιο στο τραίνο που μένει, όπου και του προτείνει ο ίδιος να τον βοηθήσει με έναν εκσκαφέα να σκάψει τον λόφο, να βρει το χρυσάφι του και κατόπιν να τον παραχωρήσει στην αμερικανική κυβέρνηση. Ο Σκρουτζ ικανοποιημένος δέχεται και το ίδιο βράδυ καταφέρνουν να κλέψουν υπό άκρα μυστικότητα έναν εκσκαφέα από την αποθήκη του εργοταξίου, ώστε να μην διαρρεύσει τίποτα για την συμφωνία στον Εστεμπάν. Οδηγούν όμως άτσαλα το μηχάνημα κι έτσι ο στρατηγός τους βλέπει και αποφασίζει να τους ακολουθήσει.
Ο Σκρουτζ ελέγχει τον Ρούσβελτ μπροστά στον αρχηγό Παρίτα.
Ο Σκρουτζ όμως δεν ξέρει ακριβώς που στον λόφο πρέπει να σκάψει για να βρει το χρυσάφι, κάτι που ξέρει μόνο ο τοπικός [{Αρχηγός Παρίτα|αρχηγός Παρίτα]], που δεν τον συμπαθεί καθόλου. Ο Ρούσβελτ επεμβαίνει και, χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά την διπλωματία που ξέρει, αρχίζει να μιλάει με τον αρχηγό.
Ο Παρίτα του προσφέρει ένα τοπικό ποτό, το τσίτσα, ως κέρασμα, το οποίο ο ανίδεος πρόεδρος πίνει, λιποθυμώντας αμέσως, αφού είναι εξαιρετικά ισχυρό. Ο Σκρουτζ έτσι αναγκάζεται να χειρίζεται τον Ρούσβελτ σαν μαριονέτα, καταφέρνοντας να αποσπάσει την τοποθεσία από τον Παρίτα. Ο Στρατηγός Εστεμπάν όμως τους έχει πάρει χαμπάρι και αυτή είναι ακριβώς η αφορμή που αναζητά, οπότε χρησιμοποιώντας τον στρατό του αιχμαλωτίζει τον πρόεδρο και τον Σκρουτζ.
Χρησιμοποιώντας όμως τον εκσκαφέα, ο Ρούσβελτ και ο Σκρουτζ καταφέρνουν να διαφύγουν και κατευθύνονται στον λόφο. Παράλληλα, η Ματίλντα και η Βολκάνα συνομιλούν με την πρώτη κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών, που τις πληροφορεί για ένα λούτρινο αρκουδάκι που έχει μαζί της. Η κυρία Ρούσβελτ τους αναφέρει πως ένας ζαχαροπλάστης τους το έστειλε για να ρωτήσει εάν μπορεί να το βγάλει Τέντυ, όπως δηλαδή είναι το υποκοριστικό του Ρούσβελτ, κάτι που το προεδρικό ζεύγος δέχτηκε.
Την ίδια στιγμή, στον λόφο, οι δύο άντρες αποκαλύπτουν έναν τεράστιο πέτρινο ιαγουάρο, που είχαν κατασκευάσει οι αρχαίοι προκολομβιανοί λαοί. Μάλιστα Αζτέκοι, Μάγια και Ίνκας συμμετείχαν στην κατασκευή του, ως προσφορά στους θεούς του εμπορίου, για όλα τα αγαθά που περνούσαν από τον Παναμά.
Ο ιαγουάρος είναι γεμάτος με χρυσά κειμήλια των ιστορικών λαών, που ο Σκρουτζ αμέσως θέλει να εκμεταλλευτεί. Ο Ρούσβελτ όμως του ανακοινώνει πως δεν μπορεί να αφήσει αυτό το μνημείο πολιτισμού στα χέρια ενός άπληστου ιδιώτη, οπότε μεταξύ τους ξεσπάει λυσσαλέος καβγάς με μπουνιές. Ο ιαγουάρος εν τω μεταξύ έχει ξεκολλήσει από τον λόφο και κατολισθαίνει προς τους πρόποδες του, κάτι που δεν απασχολεί όμως τους δύο άντρες που ξυλοφορτώνονται.
Ο Σκρουτζ κερδίζει τον αγώνα και προκειμένου να μην σπαταλήσει μια ζωή στα δικαστήρια για να κρατήσει αυτά τα κειμήλια ορίζει στον Ρούσβελτ πως μπορεί να τα κρατήσει εκείνος, με ένα αντίτιμο που θα ορίσει αυτός την αυγή. Στους πρόποδες του λόφου μια σύρραξη είναι έτοιμη να ξεσπάσει μεταξύ των ανδρών του Εστεμπάν και του προέδρου, όταν πέφτει στην μέση ο ιαγουάρος, τρομάζοντας τους ντόπιους, που φεύγουν τρέχοντας. Ο Εστεμπάν όμως τρυπώνει μέσα στον ιαγουάρο, κλέβοντας λίγο από τον χρυσό που βρίσκει, για να τον δώσει στους άντρες του.
Η Ματίλντα και η Βολκάνα αποφασίζουν τι πρέπει να πάρουν για λογαριασμό του αδελφού τους!
Ο Ρούσβελτ με τον Σκρουτζ παράλληλα αποφασίζουν πως πρέπει να τον ξαναθάψουν, καθώς μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος για την κυριότητα αυτού του συγκλονιστικού μνημείου. Ο Εστεμπάν βγαίνει και ο Σκρουτζ τον συναντάει, με τον στρατηγό να έχει την βρει την κατάλληλη αφορμή για να κάνει το πραξικόπημα του. Τότε όμως ο αρχηγός Παρίτα τον ρίχνει αναίσθητο και αφού παίρνει το χρυσάφι για την φυλή του, αποφασίζει να στείλει τον Εστεμπάν στην Κολομβία, όπου τον θεωρούν προδότη, μιας και αυτός είναι υπεύθυνος για την απόσχιση του Παναμά.
Ο Σκρουτζ με τον Ρούσβελτ επιστρέφουν στο προεδρικό βαγόνι, όπου ο μεγιστάνας ετοιμάζεται να κάνει την μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία που έχει κάνει ποτέ. Αποφασίζει να κάνει μια πρόποση, όμως δίχως να το γνωρίζει ο Παρίτα έχει φέρει στον πρόεδρο το ποτό τσίτσα, που ο ίδιος άθελα του πίνει, πέφτοντας λιπόθυμος. Η απόφαση του αντιτίμου πέφτει έτσι στις αδερφές του, που διαλέγουν το αρκουδάκι του Τέντυ Ρούσβελτ, που είναι και το αντικείμενο που φυλάει και Σκρουτζ τόσα χρόνια αργότερα. Φυσικά ο Ντόναλντ δεν χάνει την ευκαιρία να ταράξει στην καζούρα τον θείο του, για μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του.
Τα ανιψάκια όμως λένε στον θείο τους πως αυτό είναι το πρώτο αρκουδάκι τέντυ όλων των εποχών, κόβοντας την μιλιά του Ντόναλντ. Στο τέλος, ο Σκρουτζ μαθαίνει ότι το λούτρινο αξίζει δέκα εκατομμύρια δολάρια, αποτελώντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του!
Παρασκήνιο
Η ιστορία Ο Ατσίδας του Παναμά αποτελεί ένα ακόμα από τα Χαμένα Επεισόδια του Βίου και της Πολιτείας του Σκρουτζ Μακ Ντακ, του οποίου η θέση είναι μετά το δέκατο επεισόδια και μάλιστα λαμβάνει χώρα το έτος 1906. Στο επεισόδιο ο Σκρουτζ συναντά για τρίτη και τελευταία φορά στην ζωή του τον Θεόδωρο Ρούσβελτ, τότε πρόεδρο της Αμερικής. Ο μεγιστάνας είχε συναντήσει τον Τέντυ στα τρίτο και δέκατο επεισόδια. Ο Ατσίδας του Παναμά όπως άλλωστε οι περισσότερες ιστορίες του Ντον Ρόσα είναι βασισμένος ως επί το πλείστον σε αληθή ιστορικά γεγονότα.
Ο Ντον Ρόσα όταν σκεπτόταν την πλοκή της ιστορίας αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να ξανασυναντήσει ο Σκρουτζ τον Ρούσβελτ και στρώθηκε στην δουλειά για να υλοποιήσει την ιδέα του. Αρχικά θεώρησε αυτονόητο πως ο Ρούσβελτ και ο Σκρουτζ θα συναντιόνταν όταν ο πρώτος είχε πάει στην Αφρική, το 1909 για να συλλέξει πληροφορίες και δείγματα από την ήπειρο για το μουσείο Σμιθσόνιαν. Η ακριβής όμως ημερομηνία στην οποία ο Ρούσβελτ βρίσκονταν εκεί και αυτή στην οποία βρίσκονταν ο Σκρουτζ δεν συνέπιπταν, ενώ εκείνη την εποχή ο Τέντυ δεν ήταν πια πρόεδρος της Αμερικής, άρα θα χανόταν αυτό το σημαντικό στοιχείο.
Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ κατά την επίσκεψη του στην Διώρυγα του Παναμά, χειριζόμενος έναν από τους εκσκαφείς που χρησιμοποιήθηκαν στο κολοσσιαίο έργο.
Στράφηκε έτσι στην επίσκεψη του προέδρου στον Παναμά το 1906, την πρώτη φορά που εν ενεργεία πρόεδρος εξέρχονταν της χώρας του. Ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι οι Γάλλοι προσπάθησαν να διανοίξουν και την Διώρυγα του Παναμά, όπως είχαν εκείνη στο Σουέζ, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο ίδιος άντρας μάλιστα, ο Φερδινάνδος Λεσσέψ είχε αναλάβει την κατασκευή και των δύο διωρύγων, του Σουέζ και του Παναμά, μια ιδανική ευκαιρία, μιας και η ιστορία δημιουργήθηκε για το γαλλικό περιοδικό Picsou. Οι Γάλλοι πίστευαν επίσης πως στην περιοχή υπήρχε και ένας Χρυσός Λόφος, τον οποίο όταν θα ισοπέδωναν θα έβρισκαν αρκετό χρυσάφι για να χρηματοδοτήσουν την διάνοιξη της διώρυγας.
Λόγω πολλών δυσκολιών όμως αναγκάστηκαν να τα παρατήσουν και πούλησαν το δικαίωμα διάνοιξης του έργου στην Αμερική. Εδώ εισέρχεται και ο Σκρουτζ, που αγόρασε μυστικά τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του λόφου, από τον Φίλιπ Μπυνώ Βαριλλά, τον Γάλλο που διαπραγματεύτηκε τα δικαιώματα πώλησης του έργου. Αυτή ήταν και η ευκαιρία για να συναντηθεί ο Σκρουτζ με τον Ρούσβελτ, ενώ ο Ρόσα δημιούργησε και τον κατάλληλο θησαυρό, ίσως τον πιο σπουδαίο που έχει συναντήσει ο Σκρουτζ σε όλη του την ζωή.
Ο αληθινός στρατηγός Εστεμπάν Χουέρτας, πάνω στον οποίο είναι βασισμένος ο στρατηγός Εστεμπάν του Ντον Ρόσα.
Σχεδόν όλα τα γεγονότα που απεικονίζονται στην ιστορία είναι πραγματικά. Έτσι, εκτός από τους Γάλλους που προαναφέρθηκαν και ο Τζων Φρανκ Στήβενς ήταν επίσης ο αρχιμηχανικός του έργου για μερικά χρόνια, ενώ ο λοχαγός Τζωρτζ Σάντον ήταν ο στρατιώτης της παλιάς ιππικής φρουράς του Ρούσβελτ που την μετασχημάτισε στην γενική αστυνομία της περιοχής της διώρυγας του Παναμά, με τον ίδιο αρχηγό, κατόπιν εντολής του προέδρου.
Ο αρχηγός Παρίτα ήταν πράγματι ο αρχηγός των τοπικών Ινδιάνων Γκουαίμυ, που όντως έπιναν το ποτό τσίτσα κι έστηναν παγίδες κατά των ξένων. Ο πρόεδρος Αμαδόρ Γκουερέρο που αναφέρεται στο δεύτερο καρέ της τρίτης σελίδας ήταν όντως ο πρώτος πρόεδρος του νεοσύστατου Παναμά. Για την πλοκή της ιστορίας όμως ο καλλιτέχνης χρειάζονταν έναν μοχθηρό Παναμέζο στρατηγό, οπότε χρησιμοποίησε ως μοντέλο τον Στρατηγό Εστεμπάν Χουέρτας, τον άνδρα που με τα στρατεύματα του νίκησε την επανάσταση που οδήγησε στην δημιουργία του Παναμά και την απόσχιση του από την Κολομβία. Ο Εστεμπάν όμως θεωρείται ήρωας στον Παναμά και ο Ρόσα χρειάζονταν έναν κακό, οπότε αντέγραψε την εμφάνιση του και τα ρούχα του, αλλά παρέλειψε το επίθετο του.
Άλλα γεγονότα που είναι ιστορικά ακριβή είναι το γεγονός ότι ο Θεόδωρος Ρούσβελτ είναι όντως ο πρώτος πρόεδρος που απέκτησε την Μυστική Υπηρεσία (Secret Service), ως προσωπικούς σωματοφύλακες. Ακόμα, ο Ρούσβελτ τριγυρνούσε μέσα στην νύχτα φορώντας μια μακριά μπέρτα, όταν ήταν αρχηγός αστυνομίας της Νέας Υόρκης, δέκα χρόνια νωρίτερα. Οι εργάτες στην διώρυγα πληρώνονταν επίσης τρεις δεκάρες την ώρα, μισθός που εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικός, όχι όπως πενήντα χρόνια αργότερα που ο Σκρουτζ τον δίνει στον δύσμοιρο Ντόναλντ.
Ανάμεσα στους θησαυρούς του πέτρινου ιαγουάρου μπορούν να διακριθούν κάτω αριστερά η περικεφαλαία του Χρυσού Γίγα και πάνω δεξιά το μάτι του Μάνκο Κάπακ.
Έγινε πράγματι μια επίδειξη πάλης πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1904 στο Σαιντ Λούις, που αναφέρονται στο τελευταίο καρέ της 19ης σελίδας της ιστορίας. Η ιστορία πίσω από το αρκουδάκι τέντυ είναι κι αυτή πλήρως αληθινή, αποτελώντας σημαντικό στοιχείο της ιστορίας.
Μια μοναδική ανακρίβεια αφορά τους εκσκαφείς που χρησιμοποιήθηκαν κατά την διάνοιξη της διώρυγας, οι οποίοι στην πραγματικότητα κινούνταν πάνω σε σιδηροδρομικές ράγες και όχι με ερπύστριες, όπως απεικονίζονται στην ιστορία. Οι ερπύστριες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά περίπου δέκα χρόνια αργότερα. Ο ίδιος ο Ρούσβελτ ήξερε να οδηγά τέτοιους εκσκαφείς, για λόγους επίδειξης, και στην αληθινή ζωή, έχοντας μάλιστα φωτογραφηθεί κι από έναν ρεπόρτερ, με την φωτογραφία να υπάρχει ακόμα.
Τέλος, τα λόγια που αναφέρει στην 17η σελίδα της ιστορίας, στο έκτο καρέ και τα οποία ο Ρούσβελτ ζητάει να χρησιμοποιήσει σε κάποιο βιβλίο του αποτελούν στην πραγματικότητα παραλλαγές φράσεων από το συγγραφικό έργο του ίδιου του Ρούσβελτ.
Αναφορές στον Μπαρκς και τις ιστορίες του
Την περίοδο που έγραφε ο Ντον Ρόσα τον Ατσίδα του Παναμά ο μεγάλος δημιουργός Καρλ Μπαρκς, στις 25 Αυγούστου 2000, πλήρης ημερών πέθανε, έχοντας ζήσει 99 χρόνια, μάλιστα και κατά την διάρκεια της προεδρίας του Θεόδωρου Ρούσβελτ, μεταξύ 1901 και 1909. Για να τον τιμήσει ο Ντον Ρόσα έβαλε με πολύ μικρά γράμματα στο τελευταίο καρέ της ιστορίας του, στην εφημερίδα την φράση C.B. 1901-2000, ως ένα τελευταίο αντίο στον σπουδαίο καλλιτέχνη.
Επίσης, μέσα στον πέτρινο ιαγουάρο μπορείς κανείς να δει χρυσά κειμήλια από μεγάλα κυνήγια θησαυρού, από ιστορίες του Μπαρκς αλλά και του Ρόσα. Έτσι υπάρχει το στέμμα από Το Στέμμα των Μάγια, του Μπαρκς, καθώς και η περικεφαλαία του Χρυσού Γίγα από την ιστορία Ο Χρυσός Γίγας επίσης του Παπιάνθρωπου. Από την ιστορία του Ρόσα Ο Γιος του Ήλιου μπορεί να παρατηρηθεί το μάτι του Μάνκο Κάπακ και ο χρυσός δίσκος.
D.U.C.K.
Η αφιέρωση του Ντον Ρόσα, το D.U.C.K. (όπου τα αρχικά σημαίνουν Dedicated to Uncle Carl from Keno, δηλαδή αφιερωμένο στον θείο Καρλ από τον Κένο, όπου Κένο είναι το δεύτερο όνομα του Ντον Ρόσα) βρίσκεται στο πρώτο καρέ της ιστορίας στις τέσσερις γωνίες του χαρτονομίσματος που είναι δεξιά από το κουτί στα πόδια του Σκρουτζ.
Εξώφυλλα
| Συνεχές ιστοριών | |||
|---|---|---|---|
| Πρίκουελ | Συνέχεια | ||
 |
 |
||
| Εισβολή στη Λιμνούπολη | Ο Μεγιστάνας της Καλισότα | ||